De kwade blik en de zwarte zwaan

 

Ik bewonder je techniek met inktpen. Gracieus. De kwade blik is een leuk contrast met de vrolijke attributen. 

Ik haal een oud portretje van me letterlijk onder het stof vandaan. Het hangt al jaren in een donker hoekje op de trap. Gemaakt in de tijd dat we vaak in Italië verbleven. Een Cubaans meisje, die in het dorp waar wij toen dichtbij zaten, terechtkwam met haar hele familie. Ze was er niet gelukkig.Ik heb haar te jong weergegeven. Nog steeds een probleem met mijn portretten. Leeftijd.

D. Acryl op doek, 30x40cm. Jaar ?

En als toegift een Zwarte zwaan. "Die zie je niet zoveel", zei de vriendin uit mijn jeugd, toen we het riviertje De Roer passeerden bij onze laatste reünie-bijeenkomst.Dat riviertje moesten wij lang geleden oversteken als we naar het zwembad liepen. Je werd er altijd bang voor gemaakt, want er zaten draaikolken in waar je door naar beneden werd gezogen.

Ik ben nogal weg van zwanen, en inderdaad is het zwarte exemplaar nog een beetje exotischer.

Is zeldzaamheid een van de eigenschappen van Kunst?

zwarte zwaan, aquarel.10x15. 2020

Bezing mij, Muzen

Dank voor je mooie blog, met benen, figuren en nog eens benen. En ik maar denken/zeggen dat je hoofdzakelijk portretten maakt. 

Om nog maar even door te gaan op de muzen, plaats ik in deze post 2 muzen van mij. De geportretteerde zelf en een gedicht zijn de bronnen van inspiratie geweest voor dit werk.  

Dochter, inkt en collage

Hieronder het gedicht van F waarbij het gemaakt is:

Vertrouw

Mijn kind

Mijn leven

Mijn meisje

Mijn vrouw

Mijn angst

Vertrouw

P.S. 

C zag het portret en vond dat ze hierop nogal kwaad kijkt. Ze stelde de volgende titel voor: "Kom niet in mijn aura, bitch".😆

Muze bezing mij, zonder mondkapje

 

Ik heb lang zitten broeden op een nieuw blog. Net voordat ik besloot iets uit de oude doos tevoorschijn te halen, kreeg ik een idee om iets nieuws te maken. Overigens ook met oud materiaal.

Mijn inspiratiebron is niet alleen het gezicht. Kijk naar de verschillende onderwerpen in mijn blogs.

In mijn boek Siësta heb ik één van mijn muzes afgebeeld. In de Griekse mythologie werden ze voorgesteld als vrouwen. Nu er veel meer vrouwen ook kunst en wetenschap beoefenen, zijn het ook mannen die die rol hebben. Toevallig zijn mijn mannelijke muzes vaak dichters.

(oa Heinrich Heine, Guillaume Apollinaire)

Bedoelt de dichter van jouw blog dat met de regel "man of vrouw", vraag ik me af. Daarentegen wijst minnaressen naar vrouwen.

Intrigerend gedicht overigens.

Los van deze kwestie heb ik wat gespeeld met de eerste regel in de Ilias van Homerus waarin de muze wordt opgeroepen.

Hoe mooi kunnen schaduwen zijn! Hoe moeilijk is het om dat in een aquarel of tekening of knipsel weer te geven.

 

En daarna heb ik deze collage gemaakt naar aanleiding van bovenstaande foto's. Erg wit, vind ik.

Is er ook een man geslopen in jouw 9 muzen? Of is dat onderscheid al uit de tijd?