Terug Terug Terug!

 Wat een geweldig verhaal op je blog over de Wiedervereinigung -om maar eens geen Engelse term te gebruiken- van deze twee dames. Nog steeds heel sterke portretten. Maar kan het zijn dat je bij het herschilderen van het verdwenen rechter portret het andere ook wat heb aangepast? Het blauw minder fel bij voorbeeld? 

Inderdaad, het is onmogelijk weer hetzelfde te maken. Er gaat  onherroepelijk wat van het oorspronkelijke verloren.

Wij zijn nog nooit zoveel op reis geweest als dit jaar. Griekenland, Frankrijk. Daarna Gent, Antwerpen en als klap op de vuurpijl: Venetië.

En nog steeds hebben deze steden, waar wij in het verleden veel hebben verbleven, dezelfde aantrekkingskracht. In Antwerpen zagen wij veel mooie schilderijen en etsen van James Ensor. In Gent hoorden wij pianocomposities van Frank Nuyts, onder andere gespeeld door onze Griekse vriendin Katerina Konstantourou. 

In Venetië werden we onder de deskundige leiding van vriendin en inwoonster Marian geleid naar de talloze knusse barretjes en wijncafé's van die stad.

Naast natuurlijk ook veel kerken met veel renaissance kunst, hebben we ook het Peggy Guggenheim museum bezocht. Een noodzakelijke aanvulling op het menu.

Het mooiste moment was de dag dat we de kade, Fondamenta Zattere bezochten. Net als 10 jaar geleden, in hetzelfde seizoen, hebben we daar in de zon zitten schrijven en tekenen. Hetzelfde uitzicht, dezelfde kerk aan de overzijde op het eiland Giudecca. 

Twee tekeningen van hetzelfde. Toch weer anders.

De kerk heet le Zitelle in de volksmond, wat oude vrijsters betekent.

Hier werden onbemiddelde meisjes door nonnen nuttige zaken bijgebracht, zoals het kanthandwerk. Daardoor werd hun kans op de huwelijksmarkt vergroot. Anders dreigde de prostitutie.

Helaas, dit tekenuurtje was te kort. De jaren tellen en we kunnen niet meer met een fles wijn op de kade zitten. 

Dus een vlugge schets in een bar was nog het enige wat ik daarna maakte.

deze tekeningen zijn uit 2014 en 2024. 

 En met W. was ik 50 jaar geleden ook al in Venetië!

                                                  

                                       

Er breekt voor jou een bijzonder jaar aan. Ik hoop dat we elkaar wat vaker fysiek gaan ontmoeten. Jou kennende ben je al bezig de hoeveelheid vrije tijd die je tegemoet gaat, vol te plannen.

Niet doen!!!

               Ik eindig in kleur: Gelukkig Nieuwjaar!

Het verhaal van de verdwenen dame

Een zeer fraaie zwartwit blog heb je gemaakt. Ik houd ook van zwartwit. En van lino's ook, maar toch ga ik nu helemaal voor de kleur in deze blog. Je zou kunnen zeggen dat het stripfiguren zijn, maar ze hebben beslist iets extra.

Het is misschien een beetje vergezocht, maar als reactie op jouw 'Twee vrouwen in een bootje' wil ik in deze blog ook twee vrouwen laten zien. Het zijn al heel oude dames. Ik was er vroeger heel trots op. Toen kwam er een periode dat ik er niets meer aan vond en ze naar de zolder verdwenen.

WienFen, acrylverf op doek, elk 50x60 cm

Een van de twee werd gekozen door mijn neef D. om in zijn studentenkamer te hangen. Weg was ze. Toen neef D. verhuisde naar een andere studentenkamer is er iets met deze dame gebeurd waardoor ze helemaal beschadigd was. Hij heeft haar maar weggegooid. Wie doet zoiets😕 

Dat vond ik erg, echt, ondanks dat ze eerder bij mij in de opslag stond, voelde ik een groot gemis. Daarnaast voelde de andere dame zich eenzaam. Hadden ze eerder samen geprobeerd expressionistisch te lijken, nu moest ze dat alleen doen en dat gaat natuurlijk helemaal niet. Expressionisme doe je samen. 

Dus kwast ter hand genomen om de verloren vrouw opnieuw te maken, om het duo weer compleet te maken. 

WienFen2, acrylverf op doek, elk 50x60cm

Hier zie je het resultaat. Zoiets lukt nooit natuurlijk. Ik ben geen kopieermachine zoals die luitjes in het tv programma Het geheim van de meester. Het is ook nog niet af. Er moeten nog flink wat dikke klodders opgebracht en expressieve lijnen getrokken worden. Maar de ene dame is nu niet meer alleen. Dat scheelt.

wij houden van wit en zwart

 Terwijl de natuur zich in alle kleuren uitleeft, neem ik een voorproefje op het kale seizoen.

Eigenlijk had ik je op je verjaardag willen verrassen met een blog maar jij was op reis naar Firenze met 60 pubers. Altijd benieuwd hoe die naar die stad vol met beelden, kerken en schilderijen kijken. Of hebben ze die al (blasé) met hun ouders bezocht en zijn ze alleen geïnteresseerd in met elkaar chillen en uitgaan?

Enfin, ik had weer zin in linodrukken. Na het snijden, wat enige inspiratie en concentratie vergt, ambachtelijk bezig zijn. En dan ook de verassing wat er op het papier komt, want nooit te voorspellen.

Eerst twee kleintjes, om erin te komen. Daarna wat groter formaat.

                         

Japans meisje in boot
lino,
2024

Grieks vaasje,
lino,
2024

                                                                                  

   

Japanse vrouwen in boot,
lino,
2024

Stoel op Mas Menouret,
lino,
2024

Ja, hier valt niets meer aan te kleuren.

Het omgekeerde van een kleurplaat dus.

De aantrekkingskracht van een kleurplaat op jou, begrijp ik wel. Je wil de kijker activeren, hij of zij moet jouw beeld invullen. Ook komt er vaak een vereenvoudiging van de vorm uit voort die je ook bij strips tegenkomt en daar houd jij van. 

Ik heb bij een van mijn tekeningen expres ook bijna alleen de contouren getekend.

Wel mooi eigenlijk. Is het daarmee ook een kleurplaat?

W. schrijvend in St.Anastasie,
tekening met potlood,
19x25 cm,
2024

Sommige mensen hebben meer iets van een stripfiguur dan anderen? 

Of zijn we allemaal stripfiguren?

Wat vind jij?

Geen inspiratie? Dan maar een kleurplaat

Je kunt wel zeggen dat wij weten hoe we vakantie moeten vieren. Jij in Griekenland en ik in Italië. We komen tot rust en gaan op in de samenleving aldaar, tenminste dat denk ik. Niks geen (dubbele ontkenning) spectaculaire activiteiten. Alleen een beetje rondvaren en -hangen, proberen te mingelen (Engels leenwoord) met de plaatselijke terrasbevolking(?).

Maar er is ook een verschil. Jij hebt je inspiratiebronnen, ook tijdens de vakantie. Ik heb geen idee gehad wat ik zou maken. 

Jij hebt echt mooie tekeningen gemaakt van die schattige dames in de boot, een superillustratie bij het gedicht over de zwartfigurigen die tot in den treure rond de vaas dansen met hun knokige knieën.

Die staat nu te pronken in onze boekenkast

Ik heb alleen wat zitten prutsen met bloemetjes en citroenen. Niet de moeite waard om hier te tonen.

Daarom neem ik, voor deze blog, mijn toevlucht tot iets dat ik voor de vakantie maakte, toen ik nog inspiratie had. Een kleurplaat, gemaakt voor het Krasproject met S.H.

Je kunt hem downloaden, vergroten, printen en inkleuren. Hierbij nodig ik ook de "talrijke" lezers van onze blog uit dit te doen. En als ik van het resultaat een foto krijg dan ben ik helemaal blij. Die wordt vervolgens, met uw toestemming, op dit platform getoond.

Er is ook een versie met tekst. Enkele flarden van uitspraken van S.H. tijdens de poseersessies. Ook leuk om in te kleuren en aan te vullen.

Oogst van 2 maanden Griekenland

 Ik zou meteen willen afreizen naar dat dorp in de Vogezen. Punt één omdat het in Frankrijk ligt. Punt twee omdat ik die miniatuur 'room' en die mini-portretten van V. Woolf graag zou zien. 

Een ander formaat, een ander kunstwerk.

Een week alweer terug en niets om me op te verheugen hier. 

Ben maar verwoed doorgegaan met tekenen in de buitenlucht, zolang het niet regent!

Griekenland

Het is altijd de vraag wat ik zal maken in die andere omgeving, met al zijn beperkingen van materiaal en formaat.

De eerste inspiratiebron vond ik al bladerend in een oude bloemlezing van Nederlandse literatuur (Voor wie dit leest), onder redactie van A. Morriën, die ik nog als 90-jarige ontmoette in het kader van de Innocenti-uitgeverij. 

Een gedicht van L. Th. Lehmann: Attisch zwartfigurig. 

W. zag deze Lehmann in 1966 optreden in Poëzie in Carré, een legendarische avond, met oa Nooteboom, Kouwenaar, Campert etc. 

Het gedicht riep meteen de Griekse vazen of amforen met de zwarte figuren bij me op die je in elk overzicht van Griekse kunst in de Oudheid aantreft.

Ik schreef het gedicht over zodat het beter beklijft en stuurde het ook jou nog onlangs op. Vele tekeningen van vazen en vaasjes waren het gevolg.

 

Attisch zwartfigurig
A4 formaat, op rood papier,
pen en penseel,
2024

 

Achterkant van zie boven

Inspiratiebron 2: boottripje waaraan onder andere 2 Japanse vrouwen deelnamen. 

Moeder en dochter. Met mooie gestreepte flaphoeden. En in het water drijvend als twee exotische bloemen. Gelukkig had ik ze in vele standen gefotografeerd. 

Twee Japanse vrouwen in boot,
formaat: A5
aquarel,
2024

Inspiratiebron 3: een oude bekende, namelijk mezelf.

Zelfportret met oranje hoed,
22x34 cm
kleurpotlood,
2024

Inspiratiebron 4: gezichten van personen, bekend en onbekend.

Deze werken houd ik nog even voor me.

Verder heb ik, aan het strand en op terras gezeten, weer vele tekeningen gemaakt. 

Ik wens je een hele goede vakantie in Italië. Met lekker eten, goede wijntjes, veel luieren en

een flinke dosis inspiratie.

Tot in Augustus!

 

A room of ............. ?

Wat een mooi portret van M., twee gezichten met een filosofische ruimte ertussen. Past goed bij hem. Dank voor je verhaal over Citroen en de roem. Zeer inspirerend en bemoedigend. Het schilderijtje van de twee dames in Ca' Guideo wordt steeds spannender. Hoe zal het de compositie vergaan? Verandert het kleurgebruik? Komen er nog mysterieuze tekens bij? Waar zal dat eindigen? The on-going story van due amici.

Over vrienden gesproken; onze gemeenschappelijke vriend R. heeft veel contacten, heel veel contacten en via die contacten heeft hij weer andere contacten. Een heel groot netwerk, in dit geval reikt het tot in Frankrijk.

Tot Fontenoy-le-Château, een klein dorp in de Vogezen met 500 inwoners. Ze zeggen dat het ‘la campagne profonde’ is. Dat contact van R. heeft er een theehuis met aan de overkant van de straat een klein museumpje. Het heet le MUM (Musée des Univers Miniature), een museum voor miniaturen. 

Voor deze zomer hebben ze een thema-tentoonstelling gemaakt met als titel 'Une chambre à soi' (a room of one's own). Via Ricardo ben ik ook uitgenodigd iets in te zenden.

Je begrijpt natuurlijk dat ik direct heb teruggegrepen op mijn collectie Virginia Woolfs. Deze schilderijtjes zijn wel klein, 24x30 cm, maar te groot voor een miniatuur. Dus ik heb ze door de krimper gehaald.

Hierboven zie je twee VW's met in hun midden een aansteker. Om even aan te geven hoe groot ze nu zijn.

Hieronder het kamertje van Virginia Woolf dat ik heb gemaakt voor de tentoonstelling. Drie VW's aan de muur, enkele staand tegen de muur en een stapeltje VW's. Als een soort verleden, heden en toekomst. Een kamer voor jezelf, zoals de Nederlandse vertaling luidt, was het eerste dat ik las van Virginia Woolf. Het was in de bus naar Parijs, een reisje van de AKI in het 1ste jaar. Weet je het nog?

A room of one's own, 12x20x10 cm

Ik heb voor het MUM een verhaaltje bij dit werk geschreven en weet je wat ik daarbij heb gebruikt? AI, ChatGPT gevraagd. En gedeeltelijk gebruikt 😳 Schaam, schaam.

Raadsels opgeven

 Ja. Ik kan raden wie jullie daar portretteren. Je gaf misschien teveel hints, maar ik zie ook werkelijk gelijkenis.

Het is toch heel anders iemand te tekenen die poseert als van een foto. Moeilijker maar ook interessanter.

Doet het ertoe dat hij bij een zeker publiek bekend is? Op die vraag geef ik hieronder een antwoord.

Emo Verkerk maakt portretten van schrijvers en kunstenaars die veel mensen kennen van foto's. Ook Marlene Dumas heeft dat gedaan. Ze wisselden het af met portretten van familieleden en vrienden zodat je hun stijl in beide gevallen herkent.

En daar gaat het toch om. Een eigen kijk van de kunstenaar die tot uiting komt in een eigen wijze van weergeven. Het gaat toch vooral daarom. Een portret van Dumas, Verkerk, of ten Thij. En wie erop staat?

Het zijn al echte ten Thij's. Leuk dat je vanuit verschillende posities werkt.

Ik heb me ook weer aan een portret gewaagd. Zijn vrouw en zonen had ik al in mijn portretserie opgenomen. Hij ontbrak nog. 

De manier waarop werd natuurlijk een beetje anders als de 32 andere. 

Het is een drieluik geworden. Twee kanten van de persoon: de serieuze en de humoristische, gescheiden door een blauw vlak.

Gemaakt van twee foto's die zijn vrouw me stuurde. Goede foto's die bijdragen tot het resultaat.

De aanleiding is zijn vijftigste verjaardag.

     

                

Drieluik met portret van M.
acryl op doek
25 x 75cm
2024

Jij hebt hem ooit gezien lang geleden. We logeerden bij hem en zijn vrouw die in één van de mooiste (en meest toeristische) steden van Europa wonen.

Genoeg met raadseltjes opgeven. 

Over je andere onderwerp wil ik kort zijn. Er bestaan vele soorten roem of liever gezegd bekendheid. 

Vroege roem, late roem, internationale, locale, landelijke roem. Roem na de dood, korte roem, roem die per eeuw verandert.

En ja uiteindelijk gaan de meeste kunstenaars roemloos ten onder.

Paul Citroen, die behartenswaardige dingen over dit onderwerp heeft geschreven (oa in het boekje Kunsttestament), beweert dat elke kunstenaar moet doen wat bij hem past, wie hij is. Hijzelf heeft korte tijd behoord tot de vooraanstaande groep kunstenaars van het Bauhaus en is bekend geworden om zijn fotomontages, een toen der tijd geheel nieuwe kunstvorm. Hij is later traditioneel gaan werken omdat hij zich niet in de moderne stromingen van zijn tijd kon vinden.  

Tot slot het schilderijtje van Wien en Fen in Italië uit een vorige blog, dat weer enige veranderingen heeft ondergaan.

           

En weer is de tijd aangebroken dat ik 2 maanden uit het land ben.

Ik hoop dat je me van de voortgang van het project van de Krasgenoten op de hoogte houdt.

 

Raadsel Sterren op het doek

Het werk dat je laat zien in jouw vorige blog doet beslist niet onder voor dat van Münter of andere expressionisten. Alleen jouw kleurgebruik is wat zachter. Ik vraag me altijd af waarom de één in een kunstcanon terecht komt en een ander niet. Is het puur geluk als je gezien en erkend wordt? Of heel hard werken? Of heel hard netwerken? Ik heb geen idee en daarom kom ik met een volgend raadsel:

Vanuit de AKI is de kunstenaarsgroep KrAs opgericht in 1990. Nu, in 2024, heeft deze groep enkele veranderingen van leden ondergaan en is zij omgedoopt tot Krasgenoten. 

Krasgenoten is een goed samenhangende groep met zeer creatieve ideeën. Of die ideeën ook worden gerealiseerd is altijd nog maar de vraag.

Nu echter hebben we zo’n leuk en goed idee dat we er helemaal voor gaan. Ook al weten we niet hoe het eruit zal gaan zien. 

We gaan iemand portretteren, die jouw ook welbekend is en die je regelmatig hebt ontmoet, vroeger meer dan nu.

De resultaten willen we sowieso een keer in café het Bolwerk exposeren, omdat dit ons stamcafé was tijdens de AKI tijd. 

Ik zeg wel sowieso, maar of dit lukt weten we nog niet, we moeten nog contact leggen met de nieuwe eigenaar.

Maar we zijn al wel begonnen met het werkproces. Het is lastig, het lukt me nog niet, het lijkt nog voor geen meter, maar ik laat je hieronder wel enkele voorbeelden zien. Het is iemand die altijd hele lange verhalen verteld en hij heeft intussen één keer model gezeten voor ons, in het atelier van een Krasgenoot.

Weet jij wie we als een ster op het doek proberen vast te leggen???

Raamwerk

 Het is al April en nog geen lente. Het zal vooral jou tegenvallen na je reis naar Zuid-Afrika. Ik kreeg heel goede foto's opgestuurd.

Ik verwacht nog een uitgebreid blog hierover.

Maar eerst een reactie op je Raamvertelling.
Een heel goed bedacht project. Dat kun je wel aan R. overlaten.

Ik heb ooit ook aan kunst-in-de-etalage projecten meegedaan, maar het goede van deze opzet is de beperking van het formaat zodat je gedwongen wordt iets nieuws te bedenken.

En een verrassing. Je komt met een kant van je die mij tot nu toe onbekend was.

Je passie voor mini's. Het interessante in dit geval is natuurlijk, dat je er een heel eigen wereld mee oproept. Een weids gezicht op een skyline met een lucht waarin een gebakken ei als zon fungeert. De tekst erbij werkt goed. Het klinkt dreigend: de consumptiedwang en hamstergekte van de huidige tijd. Zo zie ik het. En dat alles in 30x30cm.

Ik had graag de mensen die voor jouw raamvertelling hebben gestaan, geobserveerd en hun reactie erop beluisterd.

Afgelopen tijd heb ik me laten inspireren door de Die Brücke- kunstenares Gabriele Münter. Een cataloog van haar aangeschaft die bij een expositie van haar werk in Wenen uitkwam. Het hier afgebeelde werk waar ik erg gek op ben, staat er helaas niet in.

                    

Breakfast of the birds
geen technische gegevens

De kleur van de afbeelding -van internet geplukt- kan helemaal naast die van het origineel zitten.

Voordat ik dit zag, had ik een schilderijtje gemaakt van een tekening die ik in november op Texel maakte van W. voor een tuindeurraam.

Erg mee geworsteld. Een beetje vergelijkbaar qua compositie, maar bleekjes afstekend bij G.'s prachtwerk.

Op de rug gezien figuur met uitzicht op herfsttuin.

Naar buiten kijkende W.
20 x 30cm
acryl op doek
2023

Het knappe van Münters schilderij is dat er best veel op afgebeeld is maar dat het toch eenvoudig en overzichtelijk blijft. Ze bezat het talent om te abstraheren door middel van vorm en kleurgebruik.

Verder stuurde ik je nog een proefdoekje op waarvan ik nog niet weet hoe ik ermee verder moet. Je reactie gaf me de motivatie om ermee door te gaan.

Een sprong terug in de tijd toen we nog aan het begin van onze kunstenaarsloopbaan stonden(!) Nogal wat voorwerk verricht. o.a. onderstaande werkjes.

F. onder vijgenboom
aquarel
2023

                  

F. onder vijgenboom
potloodtekening,2023

                                      

                                           

Wien en Fen in Italië (werk in uitvoering)
30 x 40
acryl op doek
2023-2024

                       Zo en nu jij weer!!!!!

 

Dit is nieuw

Wat een mooie blog heb je gemaakt. Ik werd er emotioneel van. Nou is het in mijn toestand niet zo moeilijk om emotioneel te worden, dit zijn de naweeën van de behandeling. Maar het neemt niet weg dat die blog van je erg goed is. Een heel poëtisch schilderijtje van Heleen.

'Andersom kom je ten slotte ook aan' van W. heb ik van voor naar achter gelezen, met genoegen. Je hebt gelijk het is een tijdmachine, vol van wijsheden ook. Drie maal naar rechts is per slot toch naar links. (Die laatste  komt dan weer uit een andere bundel.)

R. heeft me uitgenodigd voor een bijzondere expositie in Hengelo. In een oude buurt nabij het centrum wordt op 6 adressen in een raam aan de straat, een kistje geëxposeerd dat gevuld, vermaakt, vormgegeven is door een kunstenaar. Toeschouwers kunnen het vanaf het trottoir zien, liefst overdag, want het wordt niet uitgelicht. Als jouw werk toevallig bij een lantaarnpaal staat, heb je geluk. 

Deze heb ik voor de raamexpositie gemaakt, Hamsteren 2.0 is de titel. Er hoort de volgende informatieve tekst bij:

Schilderachtig steekt de skyline af tegen de avondlucht.

De wolkenkrabbers zijn hoog en goedgevuld.

De ondergaande zon kleurt de hemel roze en blauw.

Vliegentuigen zwermen om de gebouwen als irritante insecten

De avond valt in consumptiestad, er is weer flink gehamsterd, alsof onheil nadert.

Hamsteren 2.0 voor- zij en achteraanzicht 30x30x6

De skyline is gemaakt met 'mini's'. Dit zijn miniatuurversies van alledaagse consumptieartikelen. Ik ben gek op mini's. Als er een actie was bij een bepaalde winkel dan was ik niet te beroerd om hiervoor om te rijden. Hoe meer mini's, hoe beter. Ik heb ze in verschillende schaal-maten. 

Het is alweer enkele jaren geleden dat sommige grootgrutters deze actie hadden. Hoog tijd voor een nieuwe wat mij betreft.

Dank voor het mooie verhaal over Einstein, Zweig en de Belgische kunstenaars. Ik zal straks verhalen vertellen over mijn reis naar het Zuidelijk halfrond. 

Het Oude en het Nieuwe jaar bij elkaar

 Ik heb de behoefte om iets te schrijven over de laatste maand van het Oude jaar en de eerste maand van het Nieuwe.

In december regende het veel. Het wilde niet erg lukken om iets te maken waar ik tevreden over was. 

In deze maand overleed mijn vriendin Heleen, die ook aan kunst deed en vóór haar pensioen in het kunstonderwijs werkzaam was. We bezochten eens in de zoveel tijd elkaars atelier en spraken over kunst en allerlei andere zaken die ons bezighielden en dat waren er niet weinig. Ik maakte haar portret waar ze tevreden over constateerde dat ze als strenge lerares was afgebeeld. Ik weet dat ze heel inspirerend en geliefd was geweest bij haar leerlingen.

Heleen

In December kwamen wij ook bij elkaar, jij, Ricardo, Wim en ik om de nieuwe bundel van Wim op te halen. Het regende weer en wij stonden verkleumd en jij doornat voor een gesloten Wapen van Hengelo, waar we hadden afgesproken. De eigenaren hadden medelijden met ons en we mochten er een koffie komen drinken. Lunchen was er niet bij.

We spraken over het zware jaar dat jij achter de rug had, maar ook over nieuwe plannen van exposities van Ricardo en reisplannen van jou.

Poëziebundel
Andersom kom je ten slotte ook aan
W. van Broekhoven

Ik las de afgelopen tijd de gedichten in druk in 3 avondlijke sessies en stond versteld van de wijze waarop allerlei vaak triviale zaken uit heden en verleden aan elkaar werden gesmeed. Een soort tijdmachine. En dat meestal in de vorm van veertien regels per gedicht.

Zo vind ik dat je die gedichten moet lezen. Achter elkaar, niet nu eens één geplukt uit vele, maar meer als een roman in verzen.


Oud- en Nieuw vierden we zoals altijd met H. en L. in de Belgische kustplaats de Haan of wel op zijn frans Le Cocq sur Mer. 

s'Avonds liepen we vaak door de doodstille wijk met villa's uit een voorbij tijdperk, op zoek naar de woning waar Einstein een paar maanden had doorgebracht voordat hij naar Amerika vertrok.

In het boek dat ik aan het lezen was van Stefan Zweig: De wereld van gisteren, een prachtig en tegelijkertijd angstaanjagend verslag van een halve eeuw vol revoluties op kunstgebied en politiek gebied, die hij als internationaal beroemd schrijver van zeer dichtbij had meegemaakt, kwam de Haan ook ter sprake. Hij had vlak voordat dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak een vakantie doorgebracht in het mondaine kustplaatsje. Ook had hij in Oostende James Ensor ontmoet wiens kunst hij hoog achtte. Verder had hij veel bewondering voor de linosnijder Frans Masereel, die behoorde tot het internationale gezelschap van anti-oorlogs kunstenaars.

Zo grijpt alles in elkaar.

En dan duikt er ineens bij het opruimen in een oud kookboek een kaart van jou uit Frankrijk op, uit het jaar 2003! Wat is er allemaal in die twintig jaar gebeurd en veranderd!

Ik moest erg lachen om je beschrijving van sommige situaties maar het mooiste was toch die kleine illustratie aan de bovenkant van de volgeschreven kaart van die berg met de drie kruisen. Een beeld, hoe klein ook, hoorde erbij voor jou.

In februari ga je een reis maken naar een ver land. Ik verwacht dat je daar ook in beeld verslag van gaat doen. 

Ik zie ernaar uit.