Ja. Ik kan raden wie jullie daar portretteren. Je gaf misschien teveel hints, maar ik zie ook werkelijk gelijkenis.
Het is toch heel anders iemand te tekenen die poseert als van een foto. Moeilijker maar ook interessanter.
Doet het ertoe dat hij bij een zeker publiek bekend is? Op die vraag geef ik hieronder een antwoord.
Emo Verkerk maakt portretten van schrijvers en kunstenaars die veel mensen kennen van foto's. Ook Marlene Dumas heeft dat gedaan. Ze wisselden het af met portretten van familieleden en vrienden zodat je hun stijl in beide gevallen herkent.
En daar gaat het toch om. Een eigen kijk van de kunstenaar die tot uiting komt in een eigen wijze van weergeven. Het gaat toch vooral daarom. Een portret van Dumas, Verkerk, of ten Thij. En wie erop staat?
Het zijn al echte ten Thij's. Leuk dat je vanuit verschillende posities werkt.
Ik heb me ook weer aan een portret gewaagd. Zijn vrouw en zonen had ik al in mijn portretserie opgenomen. Hij ontbrak nog.
De manier waarop werd natuurlijk een beetje anders als de 32 andere.
Het is een drieluik geworden. Twee kanten van de persoon: de serieuze en de humoristische, gescheiden door een blauw vlak.
Gemaakt van twee foto's die zijn vrouw me stuurde. Goede foto's die bijdragen tot het resultaat.
De aanleiding is zijn vijftigste verjaardag.
 |
| Drieluik met portret van M. acryl op doek 25 x 75cm 2024 |
Genoeg met raadseltjes opgeven.
Over je andere onderwerp wil ik kort zijn. Er bestaan vele soorten roem of liever gezegd bekendheid.
Vroege roem, late roem, internationale, locale, landelijke roem. Roem na de dood, korte roem, roem die per eeuw verandert.
En ja uiteindelijk gaan de meeste kunstenaars roemloos ten onder.
Paul Citroen, die behartenswaardige dingen over dit onderwerp heeft geschreven (oa in het boekje Kunsttestament), beweert dat elke kunstenaar moet doen wat bij hem past, wie hij is. Hijzelf heeft korte tijd behoord tot de vooraanstaande groep kunstenaars van het Bauhaus en is bekend geworden om zijn fotomontages, een toen der tijd geheel nieuwe kunstvorm. Hij is later traditioneel gaan werken omdat hij zich niet in de moderne stromingen van zijn tijd kon vinden.
Tot slot het schilderijtje van Wien en Fen in Italië uit een vorige blog, dat weer enige veranderingen heeft ondergaan.
En weer is de tijd aangebroken dat ik 2 maanden uit het land ben.
Ik hoop dat je me van de voortgang van het project van de Krasgenoten op de hoogte houdt.
